Tefeci, kazanç elde etme amacıyla borç para verenleri ifade etmektedir. Tefecinin bu davranışı ise tefecilik olarak isimlendirilir. Tefecinin bu borcu kazanç elde etme amacı güderek vermiş olması suçun oluşması bakımından gerekli ve yeterlidir. Diğer bir ifadeyle suçun oluşması için kazanç sağlanması gerekmemekte, bu amaçla hareket edilmesi yeterli olmaktadır. Bu kazanç uygulamada çoğunlukla para olmakla birlikte fail ile mağdurun bir başka malvarlığı değeri üzerinden anlaşması da mümkündür.
Tefecilik suçunun konusu paradır. Kazanç olarak başka bir malvarlığı değeri belirlenebilecekse de borç verilen şey para olmalıdır. Tefecilik suçunun konusunu oluşturan para TL cinsinden olabileceği gibi yabancı para da olabilir.
Tefecilik suçunun oluşmuş sayılması için bu faaliyetin meslek haline gelmesi şart değildir. Bir kez bu amaçla borç para verilirse suç oluşmuş sayılacaktır. Suçun birden fazla kişiye borç para verme suretiyle işlenmesi, bir anlamda tefeciliğin meslek haline gelmesi, halinde failin cezalandırılmasına zincirleme suç hükümleri uygulanacaktır.
Tefecilik suçunun faili ve mağduru herkes olabilir. Bu bakımdan tefecilik suçu özgü suç niteliği taşımamaktadır. Fail kazanç amacıyla borç para veren, mağdur ise bu parayı borç olarak alan kişidir. Kanun koyucu borç alan kişiyi cezalandırmayarak suçun mağduru sıfatıyla şikayetçi olarak ceza davasına müdahil olmasının önünü açmıştır. Ancak mağdurun şikayetinden vazgeçmesi davanın düşmesine sebep olmayacaktır. Zira tefecilik suçu şikayete bağlı suçlardan değildir.